Verhalen van Vroeger

Afgelopen week kwamen mijn ouders twee dagen op bezoek op ons vakantieadres in Frankrijk. Na een flinke kanotocht met zijn allen, was het goed toeven met een biertje op het terras. En ondertussen vertelden we elkaar verhalen over vroeger, over hoe het was, en hoe je het hebt beleefd. Mijn ouders vertelden op hun beurt over hun opvoeding, hun ouders en hoe zij omgingen met bijvoorbeeld conflicten. Het ene verhaal leidde weer tot het andere. Heerlijk en vooral ook heel verhelderend. De verhalen over dagelijkse ervaringen maken nog beter duidelijk waar waarden, normen en gewoontes die ik heb meegekregen vandaan komen.

Liefdesladder

Om nog maar eens te refereren naar de Liefdesladder (zie vorige blog): de verhalen zijn kleine puzzelstukjes, die samen een beeld geven van de legaat en delegaat dat ik heb meegekregen van mijn ouders. Door meer te begrijpen van mijn ouders, maar ook van de ouders van mijn ouders, kan ik keuzes en beslissingen beter plaatsen. Dit, op hun beurt, helpt mij ook om mijzelf nog beter te begrijpen.

De tijd nemen

In de afgelopen paar jaar heb ik het geluk gehad om een keer een weekend en een keer een hele week alleen met mijn ouders op stap te mogen gaan. In die tijd hebben we veel verhalen met elkaar mogen delen; er was tijd genoeg. Door deze verhalen zijn we dichter bij elkaar gekomen, meer verbonden. Het is een wederzijds en gelijkwaardig proces, wat ook alleen maar werkt als het zo wordt ingezet. Ik realiseer mij nu hoe fijn het is om dat te kunnen doen en hoe waarde(n)vol die tijd is en was. Ik heb ook afgelopen dagen weer zo genoten van het samenzijn met mijn ouders.

Herinnering

Ik herinner mij dat we dit vroeger thuis ook heel veel deden. We konden avonden met elkaar op de bank zitten en verhalen vertellen. Ik vond niets mooier dan de verhalen over het kopen van ijsjes voor 5 cent, het kanoën naar school van mijn moeder en de padvinderijavonturen van mijn vader. En ik kan mij herinneren dat ook veel vriendjes en vriendinnetjes het heerlijk vonden om daarbij te zijn. Ons huis werd dan ook vaak een ontmoetingsplek voordat we uitgingen.

Verhalen in een nieuw perspectief

Toch is het nu anders, dan toen. Misschien wel omdat ik nu zelf moeder ben. Mijn eigen verhalen zijn daardoor anders en dit zorgt er waarschijnlijk voor dat ook de verhalen van mijn ouders anders zijn. Ik krijg nu een completer beeld van mijn eigen opa’s en oma’s. Over zaken die ik als kind zelf niet echt heb opgepikt bij hen, maar nu wel goed kan plaatsen. Bijvoorbeeld over hoe zij met de opvoeding omgingen, of met het oplossen van conflicten. En mijn ouders vertellen over hoe zij soms bewust andere keuzes hebben gemaakt dan hun eigen ouders en waarom zij dat hebben gedaan. Mooi om het onbewuste bewust te worden en daarmee in perspectief te krijgen.

Nu begrijp ik ook beter de angst van mijn ouders voor tv, computer en nintendo’s: blijft er nog wel tijd over om verhalen met elkaar te delen?