Anders doen, anders zijn

Filed in autisme by on 15 juni 2010 0 Comments

Wat is eigenlijk ‘anders’? Is niet iedereen een beetje anders?

Vanuit school en de schoolbegeleidingsdienst hebben wij het verzoek gekregen om met onze dochter te gaan praten over het ‘anders zijn’. We hebben een boekje mee gekregen met de titel “De wereld van Luuk” met daarin een verhaal over een jongetje met een vorm van autisme. Wij worden geacht dit met haar te gaan lezen en dan met haar te praten over autisme. En ik merk dat ik hier enorm mee worstel. Ik heb daarbij drie vragen: waarom, wanneer en hoe?

Waarom?

De belangrijkste worsteling is: waarom zouden wij dit doen? Doen wij dit omdat dat beter is voor haar, of omdat het beter is voor haar omgeving? Haar huidige omgeving, vooral ons gezin en haar klasgenoten, weten allang dat zij anders denkt en reageert dan een ‘gewoon’ kind (wat dat dan ook mag zijn). Dus volgens mij levert het daar niet veel op om het expliciet en bewust te maken. Dat zal wel veranderen als zij straks bijvoorbeeld naar de middelbare school gaat. Maar dat duurt nog een aantal jaren.
En als ik naar haar kijk, weet ik dat zij het onbewust weet, zij benoemt het alleen niet en is het zich niet echt bewust. Wat levert het haar op om het expliciet te maken en een naam te geven? Kan zij iets met deze informatie en zo ja, is dat positief of negatief? Kan het haar helpen om haar omgeving handvaten te geven om in harmonie met haar om te gaan? Of geeft het haar juist een knauw in haar zelfvertrouwen en zelfredzaamheid?

Wanneer?

Mijn tweede worsteling is: wanneer zouden wij dit doen? Doen wij het, als haar omgeving dit wil of vraagt, of pas als zij zelf aangeeft hier iets mee te willen? Mijn gevoel zegt dat zij er nog niet aan toe is, maar misschien ben ik er zelf nog niet aan toe. Boekjes over anders zijn leiden niet tot vragen van haar kant, eerder tot afwijzing: “die wil ik niet lezen”.
Voorlopig kunnen we haar een omgeving bieden, waarin zij zich vrij kan bewegen, lekker in haar vel zit en zich goed ontwikkelt. Is het al tijd om haar wakker te schudden en te confronteren met een ‘onze’ realiteit? Want wij zijn degene die haar ‘anders’ labelen. Of is het nog tijd om te genieten en kinderlijk vrij te zijn?
De discussie bij Rondom Tien zet mij wel weer aan het denken.

Hoe?

En als we haar dan gaan helpen om het bewust te maken en onder woorden te brengen: hoe doen we dat dan? Welke wegen kunnen wij bewandelen? Welke rol hebben wij als ouders daarin? Zijn wij er om vooral onvoorwaardelijk van haar te houden, of hebben wij een verantwoordelijkheid om haar daarin te begeleiden? En hoe doe je dat dan op een liefdevolle en onvoorwaardelijke manier?

Ik heb vast een paar tips gekregen die ik ga onderzoeken (dank je wel Jenny):
De wereld van Luuk, Ik ben Speciaal, Mick is anders, Bibi en autisme,…

Maar de belangrijkste tip: volg je gevoel!

Tags: , , , , ,

Comments (0)

Trackback URL | Comments RSS Feed

  1. Ontdekkingsreiziger in een nieuwe tijd schreef:

    Heel bijzonder. Ik heb de blog nog maar net gepost, of mijn dochter wil het boek van De wereld van Luuk horen en vraagt: “ben ik ook autistisch?”. De magie van Durf te vragen werkt ook nu weer!

  2. Jolanda van Hest schreef:

    Bijzondere blog en heel herkenbaar, ik zeg ook volg je gevoel.
    En je dochter spiegelt je in het stukje dat zij er wel aan toe is en jij misschien nog niet, een mooie interactie tussen jullie.
    Het kan haar helpen om de omgeving handvatten te geven om in harmonie met haar om te gaan in dit opzicht is een label handig.
    Laat je dochter vooral blijven wie ze is, ze is goed zoals ze is Label of geen Label.

  3. JC schreef:

    Ow, en hier zou ik ook wat over kunnen zeggen! Ik heb mijn zoon nooit ‘vertelt’ dat hij binnen het autistisch spectrum viel. Niet als specifiek moment, ik heb net gedaan of zijn ‘anders’ zijn gewoon was zeg maar, en het onderdeel van ons leven gemaakt en geprobeerd hem extra handvaten te geven om er mee om te gaan naar de buitenwereld. En nu is hij teamleider bij een bedrijf. En dat gaat goed. Je ziet wel dat hij dan thuis wat meer afgezonderd is (hij woont nog thuis) maar dat mag, dit is de veilige plek waar je 100% jezelf mag zijn.

    Maar ik spreek wellicht voor mijn beurt want ik weet niet hoeveel handvaten jouw dochter nodig heeft om lekker in de maatschappij mee te kunnen draaien. Mijn kinderen zijn ook hoogbegaafd en pakken dingen dus anders op. met 1 kind in het autistisch spectrum en en 1 HSP kind met een bijzonder talent en hun hoogbegaafd zijn, was opvoeden een enorme uitdaging, ze zijn nu volwassen en IK ben trots op ze, en zij zitten lekker in hun velletje.

Geef een reactie